Hoxe hai 6 anos que marchaches, media ducia de anos nos que xa non estás, xa non che temos.
Moitos meses xa, moitas semanas, ...
Dóeme a túa ausencia pero sobre todo dóeme o teu sufrimento, o que a enfermidade che fixo padecer.
Agora descansas pero debes saber que segues aquí... estás... témosche... no corazón, na alma, no pensamento, sempre connosco porque os que che quixemos, ímosche querer sempre.
Espero para ti, como dixo Celso Emilio, o albor do novo día.
Manuel Francisco Vázquez Freire (1954-2016)
Que o ventiño mareiro te arrole, meu irmán.
Ningún comentario:
Publicar un comentario